Hep İle Hiç Arası Şiiri - Celal Bahar

Hep ile hiç arasında tükendi ömrüm.
Sevdiğim hep oldu ama sevildiğim hiç.
Hasretim hep oldu lakin vuslatım hiç.
Kalbimde hep oldun olmasına da yanımda hiç.
Ve ben hep oldum sevgili ama sen hiç...

Hep ile hiç arasında tükendi ömrüm.
Sözlerim hep oldu ama dinleyenim hiç.
Yazdığım hep oldu lakin okuyanım hiç.
Yandığım hep oldu olmasına da yaktığım hiç.
Ve ben, hep vardım sevgili ama sen hiç...

Hep ile hiç arasında tükendi ömrüm.
Bekleyen hep oldum ama beklenen hiç.
Seven hep oldum lakin sevilen hiç.
Özleyen hep oldum olmasına da özlenen hiç.
Ve ben hep yanındaydım sevgili ama sen hiç...

Ben ve Sen arasında tükendi ömrüm;
Sen, ne bir adım atandın, ne de tek kelime söyleyen.
Ne yüzüme gülendin, ne de garip gönlümü güldüren...
Artık eminim sevgili;
Sen; ya kalbinin yerinde bir taş taşıyorsun,
Ya da, aşkını başka bir gönülde yaşıyorsun.

Duydum ki;
Yüreğimdeki aşkın sahibi olmakla gururlanmışsın.
Beni ne çok yaktığını anlatıp, övünür olmuşsun.
Eyvallah haklısın da; bende bu yürek varken,
Tek kıvılcım beni zaten yakardı.
Mesele yakmaksa eğer,
İlk ateşi kim olsa çakardı...
Ben yandıkça cihanı ısıtırım,
Alevimle tüm dünyayı aydınlatırım ama
Söyle sevgili, sırf beni yaktın diye,
Kim dönüp te sana bakar.

Seven, hep dillerde kalır kalmasına da,
Sevileni bu cihanda kim, neden hatırlar...
Olsa olsa ''bir güzele sevdalanmış'' derler,
Hep ‘si bu kadar...
Ve sen hep olmak varken, hiç olmayı seçtin ya,
Beni bir ömür boyu hep ile hiç arasında bıraktın ya...
Yok, yok ben yine de sana ah edemem,
Kıyamam ki, ettiğini bile çek diyemem.
Gün gelir de üşürse ellerin çekinme sen yine de bana getir,
Aşkın alevinde ısınmayı şu sevdalı yüreğim sana da öğretir.