Hep Dönerler Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

Hep dönerler.
Sessizce gidenler,
Gururunu aşka meze edenler,
Yarım kalan kelimelerle… korkaklıkların arkasında gizlenenler.

Benim yokluğum,
Varlığım kadar derin.
Sevdim mi,
Bir omuz, bir dua, bir ömür veririm.
Ve gittiklerinde bir daha bulamayacaklarını da bilirim.

“Ne buluyorlar sende?” demişti biri…
Aşkı bende bıraktılar,
Aynı senin gibi…

Sevmeyi bilen her deli
Nam salar tarihe.
Bilemediler…
Ben ki şefkatli bir ana kucağı,
Sarıp sarmalayan,iyileştiren yaraları.
Ben ki derdiyle dertlenen,
Sevdiği için gecelerce uykusuz bekleyen.
Ben ki uyandığında “keşke”sinde yankı uyandıran
Bir garip sevdalıyım… göremediler…

Ama artık dönmesinler,
Kıymet bilmezler!
Çünkü yürümeyi öğrendim ben,
Kırık kalbimle bile…
Dönene değil,
Hiç gitmeyene
Susuyor bu yürek artık!