Hep çocuktu dağların,kırların çiçekleri

oysa hayale bile sığmayan cennetler hep çocuktu
çocuktu, cennet hazinelerinin nur kırıntıları

hep çocuktu dağların ,kırların çiçekleri
gecesi gündüzüyle, mevsimleriyle
renkleriyle bir gelincik tarlası
yan yana ormandaki ağaçlar kadar
yağmurlar, vahalar kadar

geceler ,ilk defa böyle hazin tınlıyor
boş bakışlı çocukların dudaklarından dökülüyor
gökte kaç yıldız
denizlere bırakılmış kaç ay

kaç kez yerle gök çarpışıyor
ummanlar taşıyor, bulutlar köpürüyor
ne kadar öfke varsa coşmuş
her zerresi bir çocuğun o masum teninde

bir yıldız daha kaydı alelacele
gökte kıvılcımlar fışkırarak
koşarak zehirli dumanlı ateşlere
koşuyordu deli deli
sürüklenerek içi alev dolu yarınlara çocuk

artık ne kaf dağına çıkarabileceği bir hayali var
ne de körpe bedenine katabileceği bir hikaye
her nefesi bir acı, her kalp sızısı bir ölüm
ölüm çocukların olduğu yerde

med-cezirlerin etkisinde aylan bebek
alabildiğince deli yangınlar içinde
her zerresine sirayet etmiş

duygular kaybedilebilir, inançlar kaybedilebilir
zaman kaybedilebilir, sevgi kaybedilebilir…
çocukluk
sanılanın aksine hep kaybetmektir

redfer