Hep Benimle Kal ANNE Şiiri - Uğur Tatar

El çekme dünyamdan alıştım,
Vazgeçme benden alıştım,
Ezelim, ebedim, mabedim,
Dünyalara degişilmez, yok eşin benzerin,
Yaradandan sonraki TEK' im sensin anne.

Küçücük bir cenindim karanlık dünyamda,
Sesini duydum sevindim anne.
Konuşuyordun,okşuyordun, hissediyordun beni
Çok mutluydun,
Hayırlısı olsunda cinsiyeti mühim degil diyordun,

Anne karnında yüreginle komşuydum,
Kocamandı, sevgiyle doluydu yanıbaşımda.
Anne ilk kopyamı o zaman çektim,
Kızma bana anne, kimleri sevecegimi ögrendim,
Yabancı bir dünyada hata yapmak istemedim.

İlk sırada rabbim vardı,
Sonra sırası ile Babam,Ablam ve Agabeyim,
Bende sıradaydım Anne.

Çok merak ediyordum dünyayı o zaman,
Ama senden ayrılmak düşüncesi;
Korkutuyordu beni anne.

Doğdum sonunda,
Ayrıldı bedenim bedeninden,
Bir bag vardı aramızdan bizi baglayan,
Onuda kestiler anne.

Açtım gözlerimi yabancı olduğum dünyaya,
Sesini duydum ve seni gördüm anne,
Mutlu bir tebessüm vardı gözünde,
Kucakladın kokladın beni anne,

Anne bunlar 27 sene önce idi;
Ben büyüdüm sanıyordum,
Ama hala küçük olduğumu gördüm gözünde,
Asker ettin, bir tek askerde ayrıldın benden.
Her anımda yanımdaydın,
Birgün ayrılsak özlerdin anne.

Tembihlerin ögütlerinle büyüdüm,
Desteginle hiç sarsılmadan yürüdüm.
Babamın yoklugunu hissettirmedin,
Babalıkta yaptın bize anne.

Canım annem,
İyi ki varsın,
İyi ki yanı başımdasın.
Allahım sana uzun ömür versin,
Hep benimle kal anne,
Hep benimle kal.