Henüz On Dört Şiiri - Harun Tolga Peker

Gitmek büyüklük gerektiren bir olgudur. Olgu diyorum çünkü gitmek insanı olgunlaştıran bir eylemdir.
Gitmek, yürümektir. Boynu bükük, dudağı kuru bırakmaktır, yalnız kalmaktır, sesli ağlamaktır...

Ben gitmek nedir bilemedim. Çünkü büyüklük gerektiren bir olgum yoktu, henüz on dört yaşındayım, beynim vücudumdan terk.

Herhangi bir rengim yok, gök kuşağını hiçbir zaman sevemedim ve yazdığım şiirlerde hiç ilkbahar rüzgarları esmedi, ben hep kıştım, ben hep yalnız, ben intihar yüklenmiş hayatın bir vagonuydum..
Ben kalandım, acıyı boynuma kolye yapandım...
Ve bana hiç nazar değmezdi...

Vakti gelenler giderdi. Bu hayatın bir numaralı kuralıydı. Kimisi mezara, kimisi başka tenlere, kimisi ise onların ne olduğunun bir önemi yoktu, çünkü bazı dostlar göttür, ölmek onlar için bir ödüldür...

Sanki terk edilenler birer sürtüktü, sanki paraları peşin ödenmiş, bir iki yalandan gülümseme bahşiş olarak bırakılmış, ve sanki kullanıldıktan sonra buruşturulup çöp kovasına atılmış birer kağıt parçasıydı geride kalanlar...

Gidenler; iyi insanlardı, nede olsa gitmek büyüklük gerektiriyordu,
Gidenler işlerini en iyi şekilde yapan,şık giyimli pezevenklerdi ve ben bu hayatta en çok küfür ettiklerime değer verdim...

Ben hiç gidemedim, ben hep sevdiklerimin gözünde hayat kadını olarak kaldım. Bazen bahşiş bırakılan bir surattım, bazen ücretin peşin ödendiği nakittim, çünkü ben hep kalandım, çünkü henüz on dört yaşındaydım,

Çünkü gitmek için fazla vicdanlıydım,
Ben kaldım ama kendimde değil, tanımadığım bir tende, sıcaklığını bilmediğim bir elde, ismini duymadığım bir şehrin merkezinde ki çöp tenekesinde kaldım...

Şimdi bir cami avlusunda bandrolsüz ucuz bir şarap içiyorum, beni merak etmeyin;
Çünkü ben henüz on dört yaşındayım...

Harun Tolga Peker