Hele Bir Gel Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Hele bir gel!
Gel dudakların soluksuz kızıllığında,
Yanakların allandığında,
Kanın aşk ile kaynadığında,
Avın avcısına tav olduğunda göreyim ben seni…

Hele bir gel!
Beklenmedik bir anda,
Çekip giden zamanda,
Ay bulutlara dalanda,
Gece yıldızların koynunda sabahlayanda,
Seher bülbüllerle uyananda göreyim ben seni…

Hele bir gel!
Çocuk ol içimde şımartılan,
Bir balon, bir şekerle avutulan,
Limandan ayrılıp açık denizlere katılan,
Mendil sallanıp, iki damla gözyaşına emanet bırakılan,
Ayrılıkları hiç tınmazken zaman,
Feleğe kafa tuttuğunda göreyim ben seni…

Hele bir gel!
Hangi rüzgâr eserse essin önünden,
Bir şeyler alıp götürmez dününden.
Roma yakılsa da senin yüzünden,
Beni çıldırtan,
Yeri göğü yırtan çığlıklarımda göreyim ben seni…

Hele bir gel!
Tuz buz olsam huzurunda,
Paramparça dağılsam,
Fırtınalar kopsa bir uçtan,
Her bir yana savrulsam,
Söylediklerin damlasa içime,
İçten içe bir yansam!
Tutuşsa cayır cayır, tutuşsa yalnızlığım,
Sevdanla kavrulduğumda göreyim ben seni…

Hele bir gel!
Ateş olmuş yakarken içimi,
Dönerim etrafında pervaneler misali.
Şimdi ne sen beni anlıyorsun, ne de ben seni!
Daha ilk öpücüğü kondurduğumda göreyim ben seni…

Hele bir gel!
O akşamlar ki;
Teklifsiz çöker üstümüze,
O sabahlar ki;
Aldırmaz öldüğümüze!
Kavuşmalarımız fırtınaları andırmıyorken hele!
Hasret çöreklenmiş soğuk yüzüyle içimize.
Bir garip ceylan yavrusuyum inan,
Yüreğim çılgın bir aslan pençesinde.
Sessiz sakin dinliyorum seni,
Bekletme hele bir gel!
Aynası işse kişinin;
Sözün bittiğinde göreyim ben seni…

Hele bir gel! ...

13.02.2008 / ANTALYA