Helal Şiiri - Gönül Kütük

Helal demişler adına,
Daha doğar doğmaz dudak bükmüşsün dünyaya.
Hayatında ilk ve son kez,
Ağladıktan sonra acı çekmişsin..
Adına Helal demişler hayatı haram etmişler..!

Gözlerini kırpmadan gözden çıkardılar seni.
Avcısına teslim olan bir ceylandın sen Helal!
En güzel elbiseleri giydirip.
Kaderini tuzlu kahveyle ikram ettiler..
“Helaldir” dedi baban!
Gözlerine çaresizce bakarken
Haram olmak istedin.
“Helallll” dedi baban!
Eğdin başını cellatının önünde!
Alın yazının mürekkebi akan gözyaşlarına karıştı.

Sandın ki; annenin kanatları,
Babanın kalkanları hep korur seni.
Yanıldın, yalnızdın..!
Kendi kolların kanat,
Kendi kalkanın gölgendi.
Seni cehenneme götüren ayakların altında,
Nasıl cennet olabilirdi?

Yaşamak ölmekle mi başlar Helal!
Ekilmeyi bekleyen bir filizken,
Vazo da kökleri çürütülen bir hayattın Helal!
Mevsimsiz gelen sen değildin,
Geldiğin mevsim senindi.

Ziyan mı oluyordu gençliğin?
Müptela mı oluyordu Helal’ine dünya?
Pencerene konan kumrular,
Özgürlüğe mi çağırıyordu seni?
Perçemin düşüyordu demir parmaklıkların arasına.
Beton kokusu siniyordu küçük ellerine.

Ceylan gözlü bir körpeydin Helal!
Kırmızı bir kuşağı beline kelepçelediler!
Enkazını gelinliğe boncuk diye işlediler!
Sahte caiz fetvalarıyla
Helal et oldun,
Yatak denen mezbaha da!
Ceset kokusundan beter di duyduğun sözler!
Kalbin kapıya sıkışmış gibi açıyordu!
Ezberletilmiş bir cevabı,
Diline paslı iğneyle diktiler!
“….eevet ….evet”

Kendi çığlıkların seni uykudan uyandırırken,
Dünyayı uyuturdu!
Kabullenişini sırtında kambur gibi taşıyordun.
Kendi veballerini yüzüne duvak diye örttüler!
Adına Helal dediler hayatı haram ettiler!
Sığamadığın baba evindeki yuvayı,
Masum bakışlarında taşıyordun.

İnsan yokluğu özler mi?
İnsan yokluğunu özledin.
İçinde insan olmayan kalpti özlediğin Helal!
Annelerin de çocuk olduğunu,
Çocuğunla birlikte kendini de
Doğurup büyütürken anladın.
Bedeninde can taşırken hiç eksilmedi,
Yedigin tekme sayısı!

Giydiğin ayakkabı çektiğin eziyetler kadar büyüktü ayağına!
Gittiğin yolda kendi izlerini izledin.
Yaşanmışlığın yaşları yolların toprağını ıslattı.
Kendi yaşında kirlettin ayaklarını!

Bana bakmayın dedin! Beni görün!
Tıkamayın kulaklarınızı!
Duyun çığlıklarımı!

Güzelliğine şiirler yazılası gözlerin kan çanağı!
Gözlerin ki ürkek maral!

Kenarından tutuşan bir perde gibi büyüdü yangının Helal!
Seni yakıp alevlerinden şikayet ettiler!
Yapabilseler, damarına sızıp,
Kanındaki alı akından ayırırlardı!
Kurdeleler bağlayıp,
Oyuncak bebek gibi süslüyordun,
Tenindeki işkence izlerini!

Şimdi bu insanlık denen terazide,
Ateşini mi? Közünü mü?
Yoksa külünü mü tartmalı?
Affetme Helal kimseye hakkını!
Sana yaşamayı haram Edip
Helallik isteyen hiç kimseye etme hakkını Helal!

Görmek haram olsun,
Çektiğin acıları görmezden gelenlere!
Haram olsun duymak,
Çığlıklarına kulaklarını tıkayanlara!
Ve haram olsun, haksızlık karşısındaki dilsiz şeytanlara!

Sana Helal olsun Helal!
Bir tek sana yaşamak Helal!