He Şiiri - Ender Ölmez

Bir eve dönme çağrışımıdır
İçime sinmedi bu sessizlik,
Sustukça harfler dökülüyor ağzımdan.
Yağmur değil bu, taş sancısı üstümüzde.
Bir yere varmıyor,
Kırılmalıydı şu hava,
Kökünden sökülmeliydi umutlar
Toz duman olmalıydı ne varsa, avuçlarım yetmezdi ama
Ne kadar kuru bir bütünlükte burası,
Ne kadar bütün bir uğursuzluk.
Peşime düşmüş eski gölgelerim,
Yitik anıları topluyorum yerden.
Ne yana baksam tek bir rüzgar kıpırdamıyor,
rüzgarlar da kaçıyor
Sokak lambaları karanlığa teslimiyette,
Bağıran geceler gibi.
Dayıyorum başımı çatlak cama,
Bir damla kan akıyor,
Kanımda yıkanıyor sokakların soğuk nefesi.
Ardımda bekleyen o kelimeler,
Vuruyor pençesini, ruhumdan bir damla kan akıyor
Dilime gelen her söz derime batıyor,
Yalnızlık, gömleğimi sıkar gibi sarıyor şehri.
Kaldırımlar yüzsüz, kaldırımlar sahipsiz.
Bizi terk etmiş umutlar, eskiyen bir şarkının notaları gibi,
Duymadığımız melodiler gibi.
Sararmış bir gazete yaprağında unutulmuş hikayeler gibi
Harflerin izi kadar solgun ruhumdan,
Bir damla kan daha akıyor damlarmış gibi

Ses yok, kuş yok, gökyüzü yok
Ne zaman sana uğrasam,
Hatıran dolanıyor boğazıma, boğazımda bir damla kan gibi
Dilimde her kelime zehir.
Yetmiyor nefesim,
Kapanmıyor bu karanlık çıkmaz.
Kaç kere düştüm o yollara,
Gençliğim kum gibi ufalandı elimde
Şimdi çek nöbetini,
Kapat ışıkları.
Soruları bırakıyorum olduğu yere.
Dilimdeki her harf körelmiş.
Son bir defa yutuyorum sesimi,
Gökyüzü ikiye yarılıyor.
Gecenin incecik ipine tutunup sallanıyorum
Geçmişe doğru savruluyorum sessizce,
Ne adım belli ne rengim.
Babamın evinde kaybolmayı isterim.