Hazirandı Şiiri - Atilla Özişitmez

O güney kentinde görmüştüm seni ilk kez,
uzun yıllar önceydi, eski bir zamandı,
saçlarını savuruyordu rüzgar,
erik yapraklarıyla beraber,
mevsimlerden yaz, aylardan hazirandı.
Güneşin en ağır tonu yakmıştı tenini
esmer bir hasretle,
ama biliyordum,
üstümüzden geçip giden bulutlar kadar
bembeyazdı.
O zamanlar hiç bir şey kirlenmemişti
baharda erik bahçeleri
bembeyaz bir gelinlik giyerdi,
güzel kokulu rüzgarlar eserdi,
tüm genç kızlar özlemle bakardı
erik ağaçlarına,
kışın yağan kar ve karda açan kardelenler
bembeyazdı,
bulutlar beyazdı, umutlar beyazdı.
Hiç unutmadım, bir öğleden sonraydı,
kadermiydi bilmiyorum ama
adımlarımız aynı sokaktaydı,
yan yana dizilmiş evlerin
pencere önü çiçekleri görüyordu yalnızca bizi
ve anlına dökülen saçların bölüyordu
birbirine takılıp kalan gözlerimizi.
Sokak uzadıkça uzadı, parke taşları çoğaldı
attığımız her adımla bir mevsim değişti,
sanki yüzlerce yıl geçti,
ve işte karşımdaydın,
hani elimi uzatsam tutacak kadar yakındın,
bakışlarınsa, uçurumlar ötesi.
Hafifçe gülümsedin, merhaba dedin
ılık bir rüzgar esti
dilim tutuldu konuşamadım, öylece kalakaldım
utangaç bir tebessümle başımı hafifçe salladım,
renkten renge girdi bütün duygular,
biliyorum, bir merhabayla başlardı, tüm ayrılıklar,
öylece kalakaldık sokak ortasında
öyle utangaç, öyle çocuksu bir sessizlikle
bir öğle sonrasında,
bir eski zamandı erik yapraklarıyla süslenmiş,
mevsimlerden yaz aylardan hazirandı.
Sessizliği ikinci kez bozdu sesin,
anlına düşen saçlarını aralayıp,
hoşça kal dedin,
ben yine konuşamadım,
başımı önüme eğdim, kal gitme diyemedim
o sokakta parke taşlarına bakarak
öylece kalakaldım.
Rüzgar yine esti,
ılık bir veda şarkısı söyleyerek
ikindi güneşinin esrarlı kızıllığını düşürdü sokağa
yan yana dizilmiş evler akşama hazırlandı,
sokak ortasında genç bir adam parke taşlarına,
pencere önü çiçeklerde o adama, öylece bakakaldı,
bir güney kentiydi, bir öğleden sonraydı,
bir geçmiş zamandı,
mevsimlerden yaz, aylardan hazirandı...