Demet Sıcağını Taşıyanlar

hüznüne sevda yapışır mı bilmem
bütün kuşlar kurumuş ağaç dallarında şakır mı bilmem
çaresiz kır böceklerim sonbahar hüznüne yenik düşer

yazdan kalan kırıntılardır demet sıcağını taşıyan
ağaç kovuklarında güz mevsimlerine duran
doğacak tohumlar hazan mevsimde sözleşir
doğmaya niyeti hüzünde başlatan

sonbahar geldiğinde rüzgarlar deli
yapraklar yere hasret düşer
yaşam bir ceylan ürkekliğinde gecenin ayazına yazılır
dallar hüzün salıncağında gibi sallanır
deniz mavisine hazan mevsimiyle küser

yağmura hapsolmuş bir renk yıkımı vardır gelişinde
güneşin gölgeye ihanet ettiği günler arkasında kalmıştır
şehirlerin insanla barışık ağaçları çıkarmıştır gelinliği üzerinden
dağ başındakiler sırasını vermiştir
hazan mevsimi yer açtı kendine
hoşça kal der gibi...