Hazan Yaprağı Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir hazan yaprağı ilişti, odamın tek gözüne,
Karşıma çıktı ansızın, sanki kaderin cilvesine,
Bir mektup varsaydım, üstündeki çiy tanesini,
Havaya savrulurken, o cansız misafiri,
Sayısız kere, gidişini seyrettim herhalde.
*
Çatlarmış sabreden ruh, vakti dolduğunda,
Sükût, en gürültülü sesmiş, kulak verene.
Hiçlik bile, bir şekilmiş, görmeyi bilene.
Ateş kor olana kadar, uzakta duranı yakmazmış,
Her temas iz bırakırmış, silinip gitse de.
*
Gece ayazı, o küçük şeyi alıp götürmüş,
Camın yüzeyi şimdi, çıplak ve kimsesiz,
Bakışlarımı boşluğa diktim, saatler boyu,
Evrenden, başka bir işaret, yeni bir fısıltı,
Umarak, bekledim durdum, sonraki elçiyi.
*
Yabancıymış kendi sureti, dikkatle bakana.
En sağlam görünen kalp, en çabuk kırılırmış.
Mekân ıssız kalınca, zaman yavaşlarmış.
Işık vurduğu vakit, en ufak toz parlarmış,
İnsanın en kalabalık yeri, kendi zihniymiş.
*
Ne başka bir ziyaretçi, ne de bir kıpırtı,
Yalnızca kendi yansımam, orada belirdi,
Bu kimsesiz çerçeve, sırf beni gösteriyor,
Dışarısı kupkuru, içim daha da öksüz,
Benim anladım, bu camın ardındaki tek varlık.