Hazan Türküsü Şiiri - Virata Fafnir

Bir bahar çınlamasıydım dudaklarında çeper yanan
Gülüşüne kurulmuş bir krallıktım;
Sonsuz ve şaşaalı.
Zaman ki bir düzenbaz, söndürdü ateşini suskunca
Usulca
Ellerimde kaldı sadece tozları bir yangının
Issız ve issiz.

Mektuplar yazdım geceye, gözyaşıyla puslu mürekkebim
Karşılıksız kaldı her bir satır, denize atılan kıraç taşı oldum.
Yıldızlar bile korudu süküneti
Çekti gökyüzü perdesini
Bir resmin soluk köşesinde unutulmuş ize dönüştüm
Son dansımızda ayak izlerin kumda yarım kaldı
O bitmemiş ezgileri aşkım kendi gölgesiyle tamamladı

Eskiden bir fırtınaydın, tenimde çırpınan yel kuşu
Şimdi bir sis yürüyor odalarımda, ayak sesin hayalet.
Yatağın soğuk yarısında bekledim düşlerini
Uyandığımda yokluk giyinmişti elbiselerini, farkında değildim.

Saatin tak tıklarını saydım yalnızlığımın dilini öğrenmek için
Aynada gülümsemeyi taklit ettim, silindi su buharlaşınca
Artık ne sabah ne akşam; zaman kum saati değil
Dökülen küller içerisinde kayboldum

İçimde çürüyen bir tat kaldı
Adın bile ekşidi dilimde.