Hazan Şiiri *4* Şiiri - Tülay Sustam

çocukken...
elime geçen her bozuk parayı
kumbarama atardım
dolunca açardım kumbarayı
sayardım tek tek kaç param var diye...
sonra kapatırdım kumbaramı
tekrar atardım içine bozukları
yine dolardı, yine açardım...

büyüdüm...
yüreğim şimdi kumbara misali
içinde ailem, dostlarım ve aşk'ım var
hiç mi hiç açmıyorum kumbaramı
ya içinden biri giderse korkusuyla

hiç dolmuyor kumbaram
bir kişi daha katılınca yüreğime
daha bir genişliyor, daha bir büyüyor...
herkes memnun kaldı da yüreğimden
Aşkım! ...
bir sana dar, bir sana soğuk geldi yüreğim
ilk giden sen oldun...
senden sonra senin dostların...
küçüçük bir kapısı vardı usulca gittiğini sandın
oysa gidişi en çok dokunandın...

kalsaydın aşk, ömürboyu yüreğimde
bende kumbaramı parçalamasaydım! ...
böyle yalnız ve çaresiz kalmasaydım...
bir çocuk gibi...
kumbaramdan giden servetimin peşinden ağlamasaydım....

24.11.2004 yüreğimin kumbarasını sen doldurdun, sen taşırdın...