çocukken...
elime geçen her bozuk parayı
kumbarama atardım
dolunca açardım kumbarayı
sayardım tek tek kaç param var diye...
sonra kapatırdım kumbaramı
tekrar atardım içine bozukları
yine dolardı, yine açardım...
büyüdüm...
yüreğim şimdi kumbara misali
içinde ailem, dostlarım ve aşk'ım var
hiç mi hiç açmıyorum kumbaramı
ya içinden biri giderse korkusuyla
hiç dolmuyor kumbaram
bir kişi daha katılınca yüreğime
daha bir genişliyor, daha bir büyüyor...
herkes memnun kaldı da yüreğimden
Aşkım! ...
bir sana dar, bir sana soğuk geldi yüreğim
ilk giden sen oldun...
senden sonra senin dostların...
küçüçük bir kapısı vardı usulca gittiğini sandın
oysa gidişi en çok dokunandın...
kalsaydın aşk, ömürboyu yüreğimde
bende kumbaramı parçalamasaydım! ...
böyle yalnız ve çaresiz kalmasaydım...
bir çocuk gibi...
kumbaramdan giden servetimin peşinden ağlamasaydım....
24.11.2004 yüreğimin kumbarasını sen doldurdun, sen taşırdın...
Tülay SustamKayıt Tarihi : 9.12.2004 15:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tebrikler
Yüreğine sağlık.
Sevgiler hep kumbaranda olsun.
Saygılar.
bir sana dar, bir sana soğuk geldi yüreğim
ilk giden sen oldun...
senden sonra senin dostların...
küçüçük bir kapısı vardı usulca gittiğini sandın
oysa gidişi en çok dokunandın... ...Çok içten yazılmış bir şiir her zaman ki gibi dantel gibi titizlikle işlenmiş....tebrikler sevgili Tülay..İbrahim Ethem Bingül''
TÜM YORUMLAR (6)