Hazan Rüzgarı Şiiri - İlhan Gündoğdu

Dalda güneşin kavurduğu tomurcuk değilsen
Kirli ellerin ile iffetini çalma sakın, güzelliğin!
Körpe bir serçeye dal ucunda yer açmadıysan
Kapısını sakın ola aralamaya kalkma vefanın.
Bırak! Bölük pörçük etsin, haşin fırtına dalını
Sen çoktan kaybetmişsin, sevginin imtiyazını
Yüreğini soğutmuş, o sonbaharın sert rüzgârı
Demek ki ayrılık okumuş mutluluğun canına.

Ağlayan yaprakları düşün şöyle bir baksana
Neler anlatıyor, muhabbet dilinden sana?
Berrak bahar yağmuru müjdelemesin sana
Sevgiyi, selama yönelmiş taze tomurcuğu.
Filizler hasret cemrenin, arza düşmesine.
Şu hayat Serendip’inde sana düşen vazife
Vefanın, gönül ocağında pişmesini arzula
Tebessüme dursun sana ipten ince dalda
Baharın solmaz güneşi, cümbüş papatya.
Söyleme sakın, geçmez asla bu dem diye
Unutma ki, baharın kapanışı hazan yapar.

Dökülür semadan kanlı ayrılık gözyaşları
Sular her buramı hasret kokan toprakları
Sadece, geriden gözü yaşlı bakmak düşer
Elindeki vefanın değerini bilmezsen sen
Çağırır kendisine, seni bir hazan rüzgârı
Heybetlenme sakın! Semada bulutları delen
Ulu bir çınarım diye, balta yeter hadsizliğine
Aksın gitsin, damarlarından habis enâniyetin
Hükümran gerçeği gör! Tevâzuya ilticanı yap!

Kalemdâr 02.03.2014 14:40:05