Hazan Parkı Şiiri - İbrahim Yılmaz

İçimde bir duygu denizi var sessizce ağlayan
Kim bilir neler neler aldı götürdü benden zaman
Kimseye söyleyemedim acılarımın yalnızlığını
İçimden bir gözlerini silemedim, bir de aşkını.

İnsan sevdi mi tam sever, unutturamaz derin acılar
Yıllar ve yollar mazeret değildir, seven bir yürek için
Süzülüverir bir güvercin gibi o sevgiliye içindeki sevgin
Gazellere karışıverir, durgun suya düşen şuh hayalin.

Kurumuş gazeller ağaçları yaralayıp ağlatıyor
Suya düşen hayalinin hasreti benim içimi yakıyor
Yalnız bana dök içinde ne varsa aşkının esrarını
Sırdaşın olur içimde saklarım gizli göz yaşlarını.

Eylül derken ekimde geçip gidiyor, melek yüzlüm
Sensiz hazan ağlıyor, bekletme beni ahu gözlüm
Nilüferler kurumuş, yalnız nehrin sularında umut var
Sen yoksun diye, eylülde erken gitti göçmen kuşlar.

Ben seni beklerim yıllar yılı bu hazan parkında
Elbet bir gün geleceksin aşkın ekim akşamında
Hep senin hayalinle yaşadım, unutmadım seni
Senden başka kim anlar, sen bendeyken beni.

Ekim 2018