Hazan Gülü Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir ben olsun, bir de benden öte sen
Yuvarlak yüzün ayın on dördü,
Tenin beyaz, karın ilk düştüğü gece,
Gözlerin ise dibi görünmez bir göl…

Başındaki siyah yazma,
Kelimelerin üstüne örtülmüş bir matem
Ama dokunduğun her dizede,
Bir bahar filizleniyor karlar altından.

Hazan Gülü dediler sana,
Çünkü dökülen her yaprak,
Senin kaleminden bir mısra oldu.
"Güz düşerken en çok gülüşür şiir!"

Dün kameralarda gördüm yüzünü
Bir şairin avuçlarında ısıttığı sözcükler gibi
Hem sıcak, hem kırılgan…
Ve o yazma,
Şiirlerinin sessiz çığlığıydı.

Kalemdaşlık dediğin,
İki yüreğin aynı kâğıda kanamasıdır.
Sen Hazan'sın, ben güz'üm,
Ama şiirimiz bir ilkbahar rüzgârı!
Bir ben olsun, bir de benden öte sen…
İkimiz, tek bir dizenin iki yarısıyız.
Ve bu şiir,
Hazan Gülü’nün kök saldığı toprak.