Haz Oldu Bana Şiiri - Atila Yalçınkaya

Haz Oldu Bana,

Dünya pazarına geldik o yerden,
Hikmetler devşirdik rüzgârdan yelden
Kuran ki bir rehber, Rabbi Ezelden.
Yolumu Gösteren “söz” oldu bana.

Hazanım olunca, yaprağım soldu,
Fırtına boranla gönlüm dar oldu,
Bereket gelince başağım doldu,
Anlımın teriyle “yaz” oldu bana.

Beden hanemizi ruh mesken eti,
Mayamız çamur’lan, kemikle etti,
Dinledi sesleri, rengi seyretti,
Alemden aleme “göz” oldu bana

Yol çıktı önüme dağlık tepelik,
Nazara verildi meşelik, güllük,
Makamdan makama eylerken sülük,
Birkaç iyiliğim “naz” oldu bana.

Nefsimiz putlaştı, bazen canavar,
Nasihat dinlemez dert olup yağar,
Kalbin merkezinde her türlü dert var,
Bilinen cezalar “az” oldu bana.

Lütfe gark eyledi Rabbi Ezeli,
Makamlar kat ettik sanırsın veli,
Kiminin gözünde divane deli,
Rabbin lütufları “haz” oldu bana.

Harbe daldı bazen sulh oldu hayal,
Her taraf kan revan, bozuldu tuval,
Cennet iken dünya, cehennem ahval,
Bir hala büründü “toz” oldu bana.

Günah kapıları çıktı önüme,
Yaşadım pervasız kendi gönlüme,
En uzak benmişim sanki ölüme,
Yedeğim içtiğim “köz” oldu bana.

Zevki sefalara daldık öylece,
Dünyaya bağlandık sanki delice,
Çalışıp didindik gündüz ve gece,
Üst üste yığdığım “az” oldu bana.

Düşman nefsin hilesine aldandık,
Helali terk edip, kibre dadandık,
Tükenmezmiş ömür, ölümsüz sandık,
Bütün üvey haller “öz” oldu bana.

Atila Yalçınkaya