Hayır, Sanma Ki Acınmaya Değer Biriyim Ben

Hayır, sanma ki acınmaya değer biriyim ben,
Şimdi sözlerim dolu olsa da kederle,
Hayır! Tüm amansız acılarım benim
Çok daha büyük yıkımların önsezileridir sadece.

Gencim! Fakat sesler kaynaşıyor yüreğimde
Ve ne kadar çok isterdim Byron a ulaşmayı;
Ruhumuz bir onunla, acılarımız da öyle
Ne olur, yazgılarımız da bir olsaydı! ...

Onun gibi unutuş ve özgürlük arıyorum,
Ve onun gibi ruhum çocukken tutuştu daha,
Dağlarda batan günü, köpüren suları seviyordum
kapılır giderdim yeryüzü ve gökyüzü fırtınalarına.

Onun gibi dinginlik aramaktayım, boşuna,
Her yerde tek bir düşüncedir izleyen beni;
Korkunç bir geçmiş, geriye baktığımda,
Ve yok yakın bir can, baktığımda ileri!

(1830)