Haydut Şiiri - Mehmet Tombuloğlu

kimi zaman derin kuyular açıyorum
acıdan süzülmüş yüreğime; sustukça birikiyor
biriktikçe çekiyorum arınmış suyunu

parmaklarımın hünerini sınayan bu maceram
bir haydut gibi yakıp meşalesini, ilerliyor
defterimin gizli geçitlerinde; ışığından köprüler kurarak

ey eşsiz hazinesi (ya) saklı yanımın!

gün gelir, belki saçılırsın diye dizelerin arasına
aç kurtlar gibi sığındım toprağına
oradan uzandım imlere; onların dilimdeki aksine

istedim ki nuru sönmesin ufkumun
geçmiş zaman efsanesi gibi, benden çok uzak olsun
eskiden beri sokağa dalgın çıktığım akşamlar