Haydut Anılar Şiiri - Muhammet Üresin

Peşimden gelmesin söyle nolur artık sürmesin izimi o laf anlamaz yokluğun
Elimden de bir şey gelmez ki o koca dev bense karşısında küçücük bir çocuğum
Lafımı bölen sen değilsin ki artık ne hükmü var konuştuğum yada sustuğumun
İçimden bir şehir topyekün göç etti sanki bomboş kaldım o kadar büyük boşluğun

Nasıl bir afetse artık bu gidişin bitmek bilmiyor içimde yangınlar depremler
Söner elbet bilirim gün gelir bu alevler de yerine konmaz ki küle dönenler
Uzar nöbetler gitgide daha da kararır geceler sabahına sırtını döner
Keser haydut gibi yolumu anılar dikilir karşıma hesap sorar birer birer

Elinde avucunda bir şey kalmadı bak kalbimin uğrunda harcadı varlığını
Sen de başucunda sensizlikle uyan bir kez belki anlarsın bendeki karanlığı
En avutucu sözler bile teselli etmedi kalbim hala sessiz sessiz iç çeker
Ruhumu yolcu etmiş senle birlikte bedenim kendi burda sensiz halsiz can çeker