Haydarpaşa Garı-abim Şiiri - Emin Vural

İstanbul bugün benim için ağlıyordu
Birlikte yarışıyorduk
O üstüme döküyordu damlalarını
Bense mısralara
Rıhtım’dan iskeleye doğru
Hep abimi düşündüm
Oturdum Haydarpaşa garına doğru
Derdimi anlayacak tek o vardı
Terk edilmişti
Bir heykeldi sadece
Var oluş sebebini yitirmiş bir taş yığını
Lakin bu taş yığını çoğu acılara yoldaş olmuştu
Abim de öyleydi işte
Bütün acıları genç yaşta tatmaya çalıştı
Bütün trenler göğsünde durdu onun
Son durak abimdi
Dört yıl oldu tam
Dört yıldır tren konmaz oldu yüreğine
Demir vurdular kalbine
Ama o yine aldırmadı
Hayat mücadelesi için bıraktı memleketini
Sanki her şey onun gitmesini bekliyordu
Zaman denilen kavram acımasızdı
Hiçbir zaman beklemezdi
Kimler ölmedi kimler doğmadı ki
Yeğeni oldu göremedi
Kucaklayıp öpemedi onu
Nenesinin cenaze namazını kılamadı
Daha neler olmadı ki
Ama o hala dimdik ayaktaydı
Bizim oraların ceviz ağacı gibiydi
Gövdesine değsede acılar
Sırtına yükleyip kaldırmasını bilirdi
Öyleydi benim abim işte
Bugün abim annemle buluştu
Annem evladını 4 yıl sonra öptü
4 yıl sonra sarıldı
4 yıl sonra dokundu
4 yıl sonra canlı gördü
Zaman acımasızdır demiştim
Ama annem zamana acımadı
İnsan evladı için her şeye katlanır derlerdi
Evladım olmadığı için aldırış etmezdim
Ama bugün annemin yerinde abime dokunuyorum
Annemin elleri benim ellerim gibi
O dokundukça ben akıtıyorum gözyaşlarımı
O dokundukça ben tutamıyorum kendimi
Öyle özlemişler ki birbirlerini
Gözlerinden okuyorum
Annem dokundukça
Ben kendimi tutamıyorum
Abi seni çok seviyorum.