Haydarpaşa Garı Şiiri - Selçuk Şahin

Haydarpaşa Garı'nda
doldur-boşalt yapıyor
köşedeki gazetelere
garibanlar..

Köşedeki nöbetçi askerler
gizliyorlar kaçamak sigara içişlerini
çavuşlarından.

Doldur-boşalt sesleri
kaçırıyor kırlangıçları yuvalarından,
askerden sigara otlanıyorum.

Doldu istasyon.
23:35 banliyosu kalkacak 15 dakika sonra..
Garda yaprak kımıldamıyor.
Deniz uyumuş anlaşılan.
“Ressam olsaydım eğer,
sevdiğimin yüzünden sonra ilk
Haydarpaşa’yı çizerdim.” Dedi adam…
Yürüyorlardı.
Burada çok şiir yazılırmış..
Peh! Yazamıyorum işte yarım saattir..

Öksürükleri boğazın karanlığına karışıyor sırtsırta
gazete sırtında büzülen çocukların.
Öksürükleri,burun çekişleri önceki büzülüşlerinden..

Bana bakıyor bir kadın omzuna başını koyan
adamın saçları üzerinden..Ne? ?
Sigara içişine imrendim köşedeki adamın.
O ne sevdadır öyle? ! !

Yönü olmak isterdim bir trenin.
Bir yerlerde böyle Haydarpaşa gibi
ulu kalabilmek,ne bilgeliktir ah asırlar
boyu sürüp gelen erdem..
Hep eksik kaldığımı düşünüyorum..
Sevgilime,işime,..
Eksiğim galiba,hemen bir savunma
Şimdi; onlar ne kadar tam?
Sonra bir çelişki daha,
madem öyle,madem bir sürü eksik var,
ne anlamı var o halde?
Sonra bir tane daha hipotez:Biz
birbirimizin kendimizde olmayanları veya
olmak istediklerimiziz..

Mesajlarıma göz atıyorum,(cep telefonum)
zaman zaman hep böyle mesajlarımı
temizlerim..
Ne kadar kötüdür onlardan ayrılması…
Şöyle yazmıştım bir akşam
Pendik’te balıkçı meyhanesinde;
“keşke görebilseydim Deniz’i,
Ama rakı bitince,çıkıp yürüycem
yakamozlara basa basa Kars’a
kadar”
Sildim..

Bir de şiir yazmışım;
“Gökkubbe gözler düşlerini,
ekinler üşüşür,
mintanım yırtılır.
Gözlerim kızarır.
Ak mintan duruşlu yarim..,
Kıraç topraklara
ayak izim basardı
hiçbir ayak izi
hiçbir rüzgara dayanamazdı.
Gözyaşlarım ne zaman
ayağıma damladı,
kıraç topraklarında yurdumun
sen kaldın..”

Nisan/2000