Haydar Gezmiş Şiirleri - Şair Haydar Gezmiş

Bilgi gerek bilmek için, söylemesini bilene,
Söylenenler iz bırakır, ona değer verene.

Bilge kişi olmak için bilgi yetmez tek başına,
Sadece bilgiyle olmaz, oyalanma hiç boşuna.

İnsan, Yaratanın değerli kulu,
Kalbine yerleşen sevgisi ulu,
Muhabbet gönülde hasretle dolu,
İnsanı insana kul etmek olmaz.

Yaratana kulsan olmazsın köle,

Çok yaşayan da bir az yaşayan da,
Harcanıp gidiyor ömür dediğin,
Katmadıysan yaşamına güzel bir seda,
Süzülüp gidiyor ömür dediğin.

Saygı görmek ise şayet meramın,

Yıllar geçti ayrılalı sen bizden,
Hasretin gitmiyor hiç kalbimizden,
Peygamberi özlemiştin ezelden,
Kavuştun resule nicedir babam.

Var oldukça arkamızda bir dağdın,

İstiklalin karargâhı, seğmenlerin yatağı,
Yurda birlik getiren, Atatürk’ün otağı,
Müslüman milletlerin, büyük ilgi odağı,
Bozkırın açan gülü, güzel Ankara.

Cumhuriyet Meclisi, kurulmuştur burada,

Sanma ki Erzurum unuttum seni,
Hasretlik ateşin yakıyor beni,
Gelip de görmezsem olurum deli,
Kendimiz gurbette aklımız sende.

Dilimizden düşmez Dadaşın sözü,

Ankara’dan İstanbul’a varınca,
Derin duygulara çeker İstanbul,
Boğazı uzaktan seyre dalınca,
Derin duygulara çeker İstanbul.

Yedi tepe diye tarif edilir,

Dönen feleğin çarkı, kim feleğe ne yazar?
Bitirelim şu ömrü mutluca azar azar.

10.10.2008
G.O.P./Ankara

Emek insan için kutsal bir görev,
Çalışıp üretmek herkese ödev,
İnsanı motive etmeli söylev,
Emeğe saygı duy emeğin için.

Emeksiz yemeğe değer verilmez,

Alınteri mübarek kıymetini bilene,
Çalış, çabala, inan sana rızık verene.