Hayatta Doğru Koşmaktayım...

Gerçeklenen hayattan yaşanılan gerçek belki sonsuzluktu;
Sessiz bir gezegenin hayal gücüydü,
Uğultusu gelıyordu hayallerımın mabedine,
Duydum sesini o iki tahta bir kırık pencerisi olan yerde,
Kafasına göre hayalperest; bir o kadar aciz,
Savaşmak,var gücünle öfkeyi kalkındıran,
Hüznünü kandıran rollere bürünmüş aciz figüran,
Kendime sordum;
Ağlamak istesen, hey ne oluyor neden dıyen gözleri görmek istemezcesine,
İçine atıklanan harman
Gözpınarlarında savaşçı edasıyla biriktirirler...
Çünki hayat basite indirgenecek kadar ne masum,nede Kafasına göre yaşayacak kadar kısa cümleler kurmuyordu.
Ve hayat ne diken üstünde geçirilecek boş ve manasız,nede silme yaşayacak kadar kurnazca gelmiyordu,
Bir taraflarda hep sevgıyle bekleyen, harmanlanmış mutlaka bir hayat vardı ve ben ona doğru kosmaktaydım..