Hayatla Rulet Şiiri - Utku Özbay

İlk tetiği, çekmenin sırası bendeydi
Attığım para, yine tura gelmişti.
Oysa yazı gelmeliydi, ben öyle demiştim.
Olmadı… Yine… Bendeydi tetiği ilk çekmelerin sırası

Eski model bir silahtı
Bin dokuz yüz atmış model
Bir Rus yapımı…
Biliyormuş gibi sanki oynayacağımız oyunu…
İnadına… Rus yapımı!

Aldım elime silahı
Dayadım terli şakağıma!
Şakaklarım… Hızlanmaya başladı sonra…
Gözlerimin önünden geçti peşi sıra
Yıllar treninde yaptım nostaljik bir yolculuk…

Bir tane vardı içinde sadece
O çevirmişti mermi yuvalarını
Sonra, bastım tetiğe güneş tam tepede…
Yazık duyulan sadece basit bir “çıt” sesi…

Sonra ona geldi sıra
Hemen dayadı başına …
Çok alışkın gibiydi, kendinden emindi
Ölümle oyun oynamaı seviyordu belki
Yine derin bir sessizliğin ardından
Boş oda “çıt” sesiyle inledi…

Derken tekrar denedim ben
Binlerce kere o da denedi ardımdan
Olmuyor olmuyordu işte yenemiyorduk birbirimizi
Şansımız yaver gitmiyordu… Ölemiyorduk!

Sonunda, anladık olmayacak
Ne karşımda duran beyaz sakallı,
Ak saçlının kafası dağılacak…
Ne de dökülecek benim beynim yerlere

Olmadı bir Rus ruletini bile beceremedim işte
Hem de bir rus yapımı tabancayla
Emektarda olsa…
Ne beynimi dağıtıp da kazanabildim ben
Ne de kopamadı “hayat” benden…

Yapamadık, ulaşamadık ikimizde sonsuzluğa
Ne hayattan uzaklaşabildim ben
Ne de onu uzaklaştırabildim benden
Öğrenmek ister misiniz peki kimdi burada kaybeden
Şakağıma saplanan mermiye sor!