Hayatın Tuğlaları…
Nasılda geçti bir ömür, yolun yarısındayım…
Ne güzellikler sığdırdım içine, ne acılar, ne sevinçler, ne kederler… Hepsi benim bugüne kadar beni ben yapan tuğlalarım.
Ömrüm bir inşaat gibi, tanıdığım herkesin bir tuğlası var içimde, kimse bilmez.
İçimdeki küçük kızı alıp, herkesten koruduğum merkez tuğlam. Kıvırcık saçlı, badem gözlü, esmer, bir kız çocuğu saklıyorum.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta