Hayatın Rengi Yoktur

Gökyüzü ışıl ışıl…
yıldızlar daha parlak,daha bir sevimli
şimdiyi yaşamak vardı …geleceği düşünmeden
ve saran sevimliliğiyle gelen geceyi…

gene gül yüzünü göremedim bitti koca gün…

yokluğunda Seni özlemek …
Senli hayâller kurmak…ve düşünmek …inanılmaz güzel…
varlığında ise küçücük zaman kırıntısıyla yetinmek …düşlerimi…
Senle ilgili dünyamı paylaşmak öyle yetersiz ki…
öyle yorgun oluyorsun ki…bırak hayallerimi paylaşmayı ,Sana kendi zamanımı bile vermek istiyorum…mümkün olsa..
zamanın Sana yetmediğini görüyorum hiçbir şey için…
ne işlerin,ne sağlığın,ne özelin ne de dinlenmek için yetmiyor…
gözlerine baktığımda bir an önce kaçmak…
bir an önce başka işler yapmak…
ve hızla bir şeye yetişememenin telâşında bir insan görüyorum…
bütün bunların ruhî baskısı,psikolojik yorgunluğu hayatını etkiliyor…
her şey düzelecek..her şey daha iyi olacak…nasıl mı; güzel bakarsan…güzel görmeye çalışırsan…
her olayın,her yaşadığın tecrübenin olumlu yanlarını görmeye çalışarak…gülümse…gülümse lütfen…
ne kaldı ki ömrümüzün bitimine..?
hüzünlenme…
hüzün zaten hep tepemizde…
ama gülüşler iç cebimizde…cebimiz ceketimizde…
ceketimiz ise,yıldızlarda asılı…
o yüzden elimizdeyken gülümsemeyi ihmâl etmemelisin…
zor…bu şartlarda,bu hayat boranında gülümsemek…
o yüzden “an”ı değerlendirmeye çabala…
çabalayalım…
Başkentime,Ankara’ma öyle çok benziyordun ki; olabildiğince girift,
gizemli ve İskender’in kördüğümü gibisin…

artık geriye bırak bazı şeyleri…
bir boşluktan süzülür gibi
hadi…
gülümse…
Sen bir ruhsun,
titreşimsin,
tutkusun
benim için..
tutkumu zedeleme…
gülümse ve tutun,
tutunalım hayata bir ucundan…
hadiiiiii…!