Sonbahar. Sonun başlangıcı. En sevdiğim, içimin kıpır olduğu bu mevsimde, insan gözünün görebileceği tüm renklerin sergilendiği bir tablodur dünya. Başkaca nedenler de var sevmek için. Siz yeter ki yaşama sevincinizi yüksek tutun. İnsanların karıncalar gibi hummalı bir çabayla kışa hazırlanmalarından etkilenip duygulanmaz mısınız? Sapları toplanmış mısır tarlalarındaki kuklaların yalnızlığı, bostan bozumlarında bahçelerden eşek, katır, traktör ve öküz arabalarıyla eve taşınan ürünün bolluğu; pekmez, salça, konserve ve ekmek yapan kadınların bitmeyen, tükenmeyen çalışkanlığı ve balta ile odun kesenlerin “Hıh” deyişleri...Bolluk ve bereket zamanıdır bu mevsim. Doğanın cömertliği, hiçbir ayırdım yapmadan inanılmaz fırsatlar sunar herkese. Örneğin siz hiç mantar topladınız mı dağlarda gün boyu yürüyerek. Ben en çok mantar toplamayı severim çünkü. Melki, kızılca mantar, saçaklı mantar, kuzu göbeği, dede bölük, cuncula, horoz mantarı, dil buran, bey mantarı ve ayı mantarı...İlk kez mi duyuyorsunuz bu isimleri. O zaman sakın ha! .Tanımıyorsanız yemenizi hiç önermem. Sizi bilmem ama ben bu mantarların hangisiyle karşılaşsam, yerde altın bulmuş gibi gözlerim parlar. Yaban eriği, kedi üzümü, ahlat, alıç ve yer elması toplamayı da çok seviyorum. Balık avına hayır demezsiniz sanırım. Suyun olduğu her yerde ve özellikle sonbaharda.
Dökülün yapraklar,
Mevsim sonbahar.
Uçup gidin rüzgarla,
Yalnız kalsın ağaçlar.
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
