Bazen hayat; düşünerek anlamadığını
yaşatarak öğretir insana.
Acının tadını damağından çiğerine
çekerek içtirir, dumansız, filtresiz.
Hayat hergün, iyi olduğunu düşündüğün
insanlarla, iyiliğini sınar.
Kötülüğü erdem eden iyiler tanırsın!
İyiliğin süvarisi sanır kendini.
Sen kötüsündür, onlar iyi!
Bazende hayat;
elinden tutup götürür sevdiklerini,
boş bir sandalye bırakır sofrana,
solmuş bir çiçek gibi
hatıraları dizlerinin dibine bırakarak...
Öğrenirsin ki kaybetmek,
sahip olmanın değil,
bırakabilmenin erdemidir.
ve kalbin, boşlukla da atmaya devam eder.
Bazen, damla damla oyar taşı;
acele edenin değil,
bekleyenin ellerine düşer olgun meyve.
Öğrenirsin ki sabır, zamanın gizli dilidir.
Her gecenin sabahı, her kışın baharı vardır.
Sonra bir gün, aynaya bakarsın;
kaybetmeyi, sabretmeyi, yanılmayı
en çok da kendin olmayı öğrenmişindir.
Çünkü hayat insana kendini öğretir.
28/09/2025
00:18 #wahran
@demlenmisSiirler
(596)
Demlenmiş Şiirler 2
Kayıt Tarihi : 6.10.2025 04:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!