Hayatın Manifestosu Şiiri - Halil Türkoğlu

Sahip oldukların sana emanetti
Hayatın görülür kalpazan kaçışı
Kimler kimlerinmiş
Hiçbirşey sana ait değilmiş

Kapıyı çalan çalıkuşu mu?
Yoksa korku sireni hüthüt mü?
Onca yıl evsizdin
Ama duvarına sataşan sarmaşık izleri
Yüzünde biraz güneşsiz gibi

Hayatın uğramış felce
Aynı iki kolunu kesipte tokatlamak kendini

An için durup
İçindeki zamanı yoksaydın
Her tarafı su dolan geçmişine dalarak
Kurtulmak için
Orda kendini boğsaydın

Hürriyet esasında fikri
Asıl kelepçe elinde duran tesbihti
Oda, çekmeceye atılmış kilitli
Çözmesini bilmediğimiz denklemlerde
Başladı oluşum ve kendini eşitledi
Aynı elden çıkıpta dağılan bilyelerin
Tutulamayışı içerikli
Kahkahalar atarak travmalar kusan
Midesinin içeriği
Siyah gözlüğünde gökkuşağı
Seyretmek kadar zifiri
Eğitemediğin her çocuk içli
Parçasından ayrılıpta yuvarlanan tekerleğin
Tekleyipte, zebanisine
Tırpan borcu var lastiğinin sanki

Kendi iç ateşinde sevdiğini har saydın
Yeşile bakan kuzu
Nasıl kötü görebilirdi ki kurdu
Yar saydın
Keşke gözünden akanı da saysaydın

Her özür boşunaydı
Karttan çektirip taksit etti
Taksim edenler
Günü geldiğinde tahsis etti

Eskidin, eskidigini hissettin
Tüm silikligiyle devinimi olan gölgeler
Şimdi daha bir koyu ve korkutucu
Değişir lakin karakterde
Yaklaşırsın üç beş çalı, çırpı
Yüzleşmek gerçekle tek başına
Belkide içine atılan
İlk tohumdu korku
Nasıl ölmen gerektiğini anlayamadığın
Hangi sayıklamasıdır ki bu?
Eller bağlanmış şekilde devamlı sorgu

Büyütemez ayrılık acısını
Terk edişleri salan insan
Heleki emziremez hasretini
Yorar yoksa kafada sallanan
Çoğulası yakarışlar arasında beklenen ısı
Işığını vursun artık yüzüne.