Hayatın Kıyısında Şiiri - Zagros Cetinkaya

tozlanmış mazide yırtık takvimlerin arasında eskimiş resimler
ürkekce yazılmış bir not
’’ sevdaların güneşi, buzlar ülkesinde… ’’
kim tarafindan
ne zaman yazıldığı faili meçhul bir duygu

haytalık etmeyi özledim
adımlarımı saymadan koşmayı
ıssız bucaksız ovalarda kaybolmayı
umutlara gem vurmadan uçurmayı!

yağmur sonrası toprak kokan düşlerimde
çocukluğumun çığlıkları
unutulmuş zerdenişler!

kabuk bağlayan yaralarım
geceyi hissetmeden kanatmanın tadı
her kabuk yarasından düşer miydi
yoksa her kabuk yarasında mı güzeldi
bilinmez ama
hiç bir hazan da hasret ekinlerini toplamayacaktır
ne sen bende bu kadar güzel kalacaksın
ne de hasretimin acılı yüzü

akşam gözlü sevdaların
firari âşıkları yok artık bu kentde
- eskisi kadar fiyaka kokan sevdalar da-
zehir-i zemberek edilmiş
ömür sevdalarımın arasında
çatlamış dudaklarımda kanayan bir aşk
ve ben, seni özledim!

eski fen defterimde karalanmış şiirler
- altı çizilmiş isimler-
zâyi edilmiş aşklar yazıyor
kirlenmiş anılar var bu kentin her bir yanında
bakıp da göremediğin
duyup da hissedemediğin sessiz çığlıkları!

teninde, akşam üstünden kalma güneş parçacıkları
yıldızların ihanetine inat gülüşlerinde kaybolduğum gökyüzü
bilinmez bir kentin karanlık pususunda vuruluyorum

ne sen ay tanrıçası Selene
ne ben güneş tanrısı Apollon
yorgun bir akşam üstü bu
- hayatın kıyısında yitik anıları mezeliyoruz-
ikinci el sevdaları kullanma klavuzundan kalma bir hüzünle
anıları yakmakta hâlâ ustayız kadınım…

hepsi bu…