Hayatın Kadını Şiiri - İbrahim Burak Göğüş

Solgun bir çift yaprak
Gözleri,
Hafifçe süzülüyor havada.
Bakışlarında
Ağlamadan önceki sessiz buğu.

Daha önce nerdeydi?
Geçmişle şimdi arasında
Tıkı tıkır işliyor
Beyni.

Bir daha geçiyor
Onca zamandan.
Çoğalıyor gölgeler,
Cismi var adı yok.

Şimdi,
Bir sokağın köşesi.
Sonra
Gölgeler...

İnanmazdı;
Orospu olacaksın deseler.
Paranın bir adı
“Olmaz olmaz deme”

Oysa,
Tertemiz başlamıştı.

İlk anısı,
Bir etek, gül desenli.
Ne beğenmişti kendisi
Ve sokağının çocukları.
Küçük bir gezegenin kraliçesi.
Annesinin ellinde eli;
Sokağın bir ucunda evleri
Yürüdüğü
En masum mesafeydi.

Ardından
Araya gölgeler girdi.
Şimdi,
Herhangi bir sokağın köşesi.
Etek, biraz daha uzun
Tiksiniyor kendisi.
Ceplerde para şehvetli sıcak.
O, üşürken;
Arsız sokağın erkekleri.

Soğuktan pembeleşmiş kulaklarında
Uzak bir ninni;
“Danalar girmiş bostana
Kov bostancı danayı
Ezmesin lahanayı”

Bostancı,
Nerdesin şimdi?
Lahanın peşinde
Aç gözlü danalar.
Gel,
Kov
Bostancı.

Sıcak bir nefes,
Annesinin fakir dudaklarında
Tükendi yıllar önce.

Gelmez artık bostancı!

Yüzünde hafif bir sıcaklık,
Biraz rimel
Biraz fondöten
Taşıyarak;
Hergün gittikçe büyüyen
Boşluklarına akıyor zamanın.

Birazdan
Uygun fiyata
Bir çift el uzanacak göğüslerine
Bir çift el,
Aceleci.
Kasıklarında ekmek parası;
Kabahat unutulacak
Karın tokluğunca.

Ertesi akşam
Başka bir sokağın köşesinde;

Solgun bir çift yaprak
Gözleri,
Hafifçe süzülecek havada
Bakışlarında
Ağlamadan önceki sessiz buğu.