Kudüs’e giden kervanların geçtiği yol üzerinde evi olan yaşlı bir kadın yaşarmış
Bulduğu en düzgün taşları boş zamanlarında o yola döşermiş.
- Sen o taşları niçin bu yola döşüyorsun? Diye sormuşlar.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta