Bir yandan hayat sürüyor, bir yandan ölüm. Ama hangisi tam olması gereken şekliyle yaşamımızda? Varlığımızda, dahası varlığımızı oluşturan mayamızda olduğunu düşündüğümüz değerlerin ne kadarı kalmış bugün elimizde? Ne kadar eksilmiş, ne kadar yoksullaşmışız? Hayatın hangi anı değiyor gerçekten tenimize?
Geçenlerde bir cenazeye gittim. İnsanlar sanki bu bahaneyle eski dostları görme fırsatını yakalamış olmanın tadındaydılar. Konuyla ilgili ne yas tutuyorlar, ne de ölü evine karşı ayıp olmasın kaygısıyla tutar görünüyorlardı. Dünyaya dair hesap kitap ne varsa hepsi oradaydı. Anlaşılan; ölen kişinin intihar etmiş olması bile cenazede başrol oynamasına yetmemişti. Biraz sonra kılınacak olan cenaze namazı, burada toplanmış olma sebebimizi belki insanlara hatırlatır diye umdum. Elbette oraya gelen insanların içinde ateistler vardı ve namaza katılmazlardı. Ancak o gün, o avluda o namazın kılınıyor olması, bir kişinin öldüğünün altını da mı çizemezdi kafalarımızda? Hiç değilse birbirleriyle konuşmayı bırakacak kadar saygılı olacaklarını, yani yaşayan birine gösterilmeyen saygının ölmüş birisine gösterileceğini bekliyor olmam çok mu saflıktı?
İnadına, yarayı kanatası geliyor insanın… Bu tip tavırların ortaya çıkışını doğru anlama adına kum saatini tersine çevirip, yaşamdan bakmayı deniyorum bu kez. Düğünleri, nikâhları düşünüyorum, uç örnek olsun diye. Hafızamdaki resimlerden sevinç kırıntıları arıyor belleğim...Ancak yalan gülümsemeler geliyor hep gözümün önüne. Sevenler bundan böyle bir arada olacak diye sevinilmiyor gerçekten. Gitmek gerekli diyerek gelmişler oraya da insanlar. Altın da takmak gerekir mantığıyla bir şeyler takıştırıyorlar gelinin göğsüne. Objektife poz poz gülümsüyorlar sonra, silüetleri kağıda en hoş nasıl düşecek hesaplarıyla.
Düğünden de vazgeçtim. “Haydi atlayıp pikniğe gidelim” denilse, ona da canları çekmez. Bir üşenme durumu gelmiştir herkese. İş konuşmaya gelince “Çember çevirip ip atlamanın keyfi eskidendi” diyerek süren sohbete dolgu konusu yapmak hoşlarına gider de insanların, “Bugün yaşamdan payıma düşen neyse onu alayım; hüzünse hüzün, acıysa acı, coşkuysa coşku” demeyi akıl edemezler. Hâl böyle olunca yaşamı bizden öğrenen çocuklar da sevinmez olur artık hediyelere…
Tamamını Oku
Böyle durumlarda duygusal anları yaşamak ve görmek isteriz. Ancak, insanlar mı katılaştı, cenazeler mi anlamını yitirdi, anlamak çok zor. Biz şiirseverler, galiba aşırı duygusal oluyoruz. Yüreğinizden sevgi eksik olmasın. Başarılı denemeniz için sizi kutluyorum. Sevgiyle kalın.
Suna Doğanay
..Hayatın hangi anı değiyor gerçekten tenimize.. Tam Aynur'a göre bir cümle! Ve ben yine kıskandım seni. Okudukça benim düşüncelerimi biri beynimden çalıp yazmış gibi geldi;) Gerçekten gözlemleyen ve yaşadıklarıyla hesaplaşmayı bilen bir kadının satırlarında boğulmamak mümkün değil. Bomboş olduğunu bildiğimiz dolu görünen yaşamların arasındaki boğulmuşluğun imdat çığlığını duydum ben. Zaman zaman kendimin de içinde kaybolduğu çığlıklar. O K U D U M Sevgili Arkadaşım. Her bir harfini sindire sindire...Tebrikler.
Biz mi dünyayı bu hale getirdik yoksa dünya mı bizi sorusu geliyor aklıma. Teknoloji , zaplayarak seyretiğimiz televizyon programları , bol stresli bir yaşam. Bir şey düşünürken aklımızdan bir sürü şey daha geçiyor. Sade , anlamlı bir yaşam özlediğimiz ama hızlandırılmış çekim gibi yaşadığımız yaptığımız. Artık sahip olduğumuz yetmiyor mutlu olmaya çünkü o kadar çok sahip olmadığımız şey varki istediğimiz. Sürekli güzel şeyler yaşamayı sonraya ertelediğimiz yaşamımızda ölümle karşılaşınca en çok daha yaşam hazırlığı yaptığımız bölümde filmin bittiğine şaşıracağız galiba.Evet hayat bir bütün kendimiz ve etrafımızda olan herkes ve herşeyle. Ve geri alma düğmesi yok.
sevgılı aynur,
cok haklısın...kımı zaman sonen hayat atesımızı, bu gunlerde yenıden dusunmek olmalıyken, malesef o kadar duyarsız olduk kı ne kendımızı nede etrafımızı goruru olduk...umarım bu atesı yenıden canlandıran dostlarımızı ve sevdıklerımız kaybetmeme dılegı ıle sevgıyle kal...ıyıkı varsın, ıyıkı bır seylerı farkedıp yazıyorsun...
Güzelliklerin hep yaşanmış olması, anı olması, insanı ürkütüyor...Oysa geçmişi yaşayanlar da bizleriz...Hepimizin özünde güzeli aramak ve bulmak vardır...Ve bunu başarmak hiç zor değil... Sadece istemek yeterli... Hem çok uzak, hem çok yakın ... Yani, içimiz kadar yakın, kendimizden uzaklaştığımız kadar da uzak... Yani kendimiz kadar...baktığımız anda görebileceğimiz kadar yakın... Hüznün sınırındaki mutluluk gibi, bir adım atsan sınırı geçeceksin... Sevgilerimle...
yagmur yagiyor eskisi gibi yagmasina ya... suyu zehirli.
yineliyorum yorumumu.. sapkam elimde eğiliyorum dağınık saçlarıma inat..
saygımla..
Bu şiir ile ilgili 7 tane yorum bulunmakta