Hayatın Evreleri Şiiri - Behcet Dikel

Seviyor.. Sevmiyor..
Adına papatya konulan bu ömür hep ikisi arasında bitiyor
Seviyor ama bilmiyor..
İşte bu adamı deli ediyor
Ya sevmediğini bilmek..
Gerçi en zoru da bu olsa gerek
Keşke bilmeseydim demek mi..
İnanın onun tarifi bende bile yok
Koparılan papatya misali her takvim yaprakları
Çağırıyor adeta selası okunmuş tüm sonları
Ve eksildikçe eksiliyor
Eksildikçe de tükeniyor ömür denen o koca çınarın yaprakları..
Aşk; ne yazı tura denilen kumardan ibarettir
Ne de göle çalınan bir mayadan
Bırakın artık tüm ya tutarsaları
Tutarsan tutulursun
Ve tutuldukça unutulursun
Ve biten her sonun başlangıcında yine kendini bulursun
Bitmek bilmez tüm bitmezlikler
Ve soru işaretleri yağar da yağar
..kara kalıp oluverir aniden tüm bilinmezlikler
Bildiğin ne varsa unutursun hayata dair..
..geçmişini hatta ve hatta kendini
Hani,nerde görülmüş! Seven birini seveni
Değil midir karşılıksız çek misali şimdiki sevdaluklar
Ve batmaz mı hayal kırıkları hep sol yandan
Bir bakmışsın ki alabora olmuşsun
Ve sen..
Onun hayalini kurarken; o da başkasını düşler..
İşte böyle başlar daha gelmeden olan tüm gidişler
Sonra bakarsın öylece kara bulutlarla kaplı ufka
Ve anlarsın işte o zaman
Kara bulutlarla kaplı olanın ufuk değil de; senin başın olduğunu
Sıyrılabilirsen bu bulutların arasından
İşte o zaman gülümseyerek şapka çıkartır güneş bile böyle bir aşka
B`aşka bir şey bu bende ki
Aşka açılan aşka bir şey mi bendeki..
Ne tarifi mümkün ne de ete kemiğe bürünmüş bir silueti.