Hayatın Bağrından Kopup Gelen Bir Çocuk

Hayatın bağrından kopup gelen bir çocuk
Daha on ikisinde
Hayattan çok şey ümit edip beklerken
Gördüğü sadece yokluk

Elleri hiç oyuncak bile kavramamışken
Tanıştığı ilk şey alet çantası olmuş
Kader babasını ondan ayırdığı gün
Arkasından ağlamaya bile fırsat bulamadan
Dükkanda çırakmış

Hayat daha ilk günden beri gülmemişti ona
Güneş dünyasını aydınlatacakken
Karanlıklar kaplamış çevresini ve bedenini
Şans hiç çalmamıştı kapısını
Oysa buna ne kadar da ihtiyacı vardı

Ama o hiç küsmemişti hayata
Kötü günlerin habercisi olan
Yarınlara bile düşman olmamıştı
Hayat dört elle sarıldı
Ve de istediğini aldı

Önce aydınlık günlerini geri aldı karanlıklardan
Sonra düşüncelerini kurtardı karamsarlıklardan
Yüzünün güldüğü ilk sabah
Çocuk parkına koştu doğruca
Lakin içinde hapis bir şeyler vardı
Ve de özgür olmak istercesine kapıları zorluyordu

Düşündü karar verdi ve de yaptı
Belki çocukçaydı bu biraz ama mutluydu

Hayat hiç böyle gülmemişti
Salıncakta sallanırken
Sonsuzluk hiç bu kadar yakın olmamıştı
Kaykaydan kayarken
Güneş hiç bu kadar parlamamıştı gözüne
Dönme dolaptan yıldızlara uzanırken
Yüzü belki hiç bu kadar gülmemişti
Atlı karıncadayken

Ve sonunda başarmıştı
Artık zirvedeydi
Bir yanında mutluluk
Öbür yanında saf ve temiz çocukluk.......