Hayatın Acımasız Gerçekleri

Sabahın erken vaktinde,
    uyanırdı köyün tüm insanları,
Çatlayan dudaklarıyla her an,
    toprak ana su isterdi.
Çiftçinin nasırlı elleri,
    şefkatle okşardı tarlaları,
Toprağa karışır, damla damla can,
    emek kokardı alın teri.
Gün batarken yorgun bedenler,
    yüklenip taze hasatlarını,
Pazarın telaşı sarardı,
    ertesi günün umut dolu anı.
Her bir tezgah titizlikle kurulur,
    fiyatlar belirlenirdi,
Müşterinin yolu gözlenir,
    sessizce beklerdi esnaf kendilerini.
Alın terinin bereketiyle
    doluydu her köşe, her bir yanı.
*
İlk gelenler, gün yüzlü,
    teyzeler ve amcalardı sessizce,
Elleri hayatın yorgunluğunu,
    sabunun kokusunu taşırdı.
Gönüllerinde bir parça özlem,
    can çeken lezzet peşinde,
Fakat bazen gözler etikete kayar,
    hüzünle bakışırlardı.
Sonra yolların tozunu yutmuş,
    şoförler gelirdi usulca,
Direksiyon başında geçen,
    uzun saatlerin yorgunluğuyla.
Canı çeken lezzetler bazen,
    cebin kapısını çalmazdı,
Umutlar solarken, gözlerde acı,
    bir tebessüm kalırdı.
Hayatın cilvesi bazen böyle,
    acıyla tatlıyı harmanlardı.
*
Genç kızlar zarif elleriyle,
    tezgahlara dokunurdu nazikçe,
Sanatın inceliğiyle yoğrulmuş ruhları,
    dolu hayallerle.
Fakat bazen istedikleri,
    avuçlarına sığmazdı öylece,
Hayatın gerçekleri karşısında,
    bükülürdü yollar sessizce.
Akşamdan kalma gözlerle,
    kimi gelir, kimi giderdi derince,
Lezzetlerin peşinde,
    acılı mezelerin büyüsünde.
Mehmet Efendi anlardı herkesi,
    suskun bakışlarla içtenlikle,
Alın terinin bedeli ağırdı,
    etikette gizliydi tüm hikaye.
Hayatın acımasız gerçekleri,
    bazen kalbi kanatırdı ince ince.