Hayatımın Bir Sonra Ki Sayfası

Ve bir sonra ki sayfayı çevirdiğimde, sonunda sonumu görebileceğim bir hikaye duruyordu karşımda. Okumaya başladım. ‘Aslında her insan kendi kaderinin başrol oyuncusudur.’ Diyerek, sağlam denilebilecek bir giriş yapılmıştı hikayeye. Paketten bir sigara çıkardım ve devam ettim…

Evet. Senaryo sahibi tanrı olduğu sürece, çekilebilecek en mükemmel film bir insanın kaderinde yaşadığı aşklar ve ayrılıklardır. Kimi zaman dokunur, acıtır, incitir. Ve kimi zaman gider, ‘kaderim’ dediğin kişi. Kocaman bir çölün ortasında ki kaktüs kadar yalnızsındır. Ve en az onun kadar zarar vermeye meyilli. Sana dokunmaya çalışan kişileri acıtabilirsin. Hayatında bir kişinin olmayışı diğer kişilerin varlığına tecavüz edebilir. Ya da radyo da onu sana hatırlatan bir şarkıdan sonra pencereyi açıp avazın çıktığı kadar küfür edebilirsin. Dilinin ucunda ‘yarın’ olur. İçinde ‘yara..’ Yarınların sana getireceği tek şey biraz daha mutsuzluk. Ve bir sigara daha. ‘Nasılsın? ’ sorusuna verilebilecek bir cevabın olmaz. Ve o soruyu boş bırakırsın.. Ayrılığı yaşayan bir adama sorulmaması gereken bir sorudur o. Onun yokluğunun karşısında duran basit bir tablosundur sen. Bir şekilde sesini duymak istersin. Son çareyi kullanabilecek kadar çaresizsindir. Ararsın, fakat ulaşamazsın. O’na ulaşamadığın zamanlar genellikle kendine ulaşamadığın zamanlar olur…

Evet sevgili okur. Eskimiş bir masada yıllanmış bir şarap içip eskimemiş her şeye şiirler yazan bir şairin kaleminde kendini görebiliyorsan şayet, Anla ki; Aşk yaşamakla cezalandırıldığın bir alın yazısından ibarettir. Ayrılık kaçınılmaz son. Unutmak? Ölürsen belki. Aşk, modası hiç geçmeyen bir intihar biçimidir…