Hayatımı Bağladım Pamuktan İpliklerle...

Hayatımı bağladım pamuktan ipliklerle…
“Aman koparlar” diye bin bir korkular çektim.
Geçmişi temizledim, gelecek senelerle.
İzler kalmasın diye bin bir anılar ektim.

İnsan kendinde boğulur, bir amacı olmazsa.
Bir gayesi olmayan, her hayat bir balondur.
Bir yenisi bulunur, eskileri sarmazsa…
Amaçsızca yaşamak, hayallerin sonudur.

Dur iyice dinle beni, sözlerim yalan değil.
Çıldırmış bir şairin, boş lakırdısı sanma!
Sözlerde asıl olan, aslında sanat değil…
İçinde anlam yoksa sakın onları alma!

İşte bir nehirdeyiz, güneş bize yansıyor…
Senin hayat sandığın, bir anlık parıldama.
Bak şimdi yerimizi yenileri alıyor.
Kendi zatından bilip dünyayı yanılsama.

Ne güzellik, ne zekâ… Hiçbiri bizim değil.
Eğer bizim olsaydı, hiç bizden gider miydi?
Şu bizdeki her hüner kendi zatından değil!
Şu mallar bizim olsa, bizi terk eder miydi?

Ah, ah kelimelerim… Bana tesir etseniz.
Zihnimdeki bu gaflet, belki benden giderdi.
Tıpkı birkaç harf gibi, beni esir etseniz.
Bu esaret altında, şu gafletim biterdi!

Boşuna tüm gayretim. Kendimedir zararım…
Böyle ruhsuz ve savruk, kime faydam dokunur?
Koca bir ömür geçti, ben kendimi ararım…
Böyle şaşkın mecnunun kaç cümlesi okunur?