Hayata Dair Şiiri - Saadet Yıldırım Ünal

Cehennem sıcağı aşkların özlemi miydi,
Yüreğimizi ayakta tutan.
Ödünç verilmiş ömürlerin kıyısından toplayabildiğimiz,
Korunmasız kalmış düşlerimiz…
Çocuktuk doğruyu yaşarken,
Tutunamamıştık dallarına.
Ya da kendimizi bildiğimizde,
Yasak edilmiştik kıyılara.

En çok annemizi mi sevmiştik.
Yoksa
Karşılıksız sevilmişliğimizi?
Sevmediğimiz şehirlerde,
Siluetsiz dostlar edindik.
Ne simidin sıcağını bölüşebildik,
Ne şarabın sarhoşluğunu.

Çekinmiştik.
Maskesiz saatlerde, tamı tamına bizdik.
Dürüst olmak isterken, sahteydik,
Hesapsız ızdıraplar çekerken,
Güzel miydik?
Oysa sapına kadar insan, sapına kadar dost,
Sapına kadar âşık olmaktı niyetimiz.

Kimliklerimizi ne vakit yitirdik
Bilemedik.
Aslında istemiştik
Yorgunduk,
Kanmamıştık.
Ne mevsime,
Ne kirazın her bahar tekrarlanan gülüşüne

Bitişlerin, başlangıç olduğunu duymuştuk.,bir yerlerden
Belki de teselli arayan birilerine,
Uzağımıza düşürüp te türkü tadında söylemiştik.
Gülmeyi dergi sayfalarında ki yüzlerde arayıp,
Kameralara poz verdiğimizde yarenlik ettik.

Tozsuz sahil kasabalarının iyotlu dinginliğinde,
Samimi akşamüstleriydi içimize sızan,
Gelgitlerde kayıptı ruhumuz,
Geçmişimizden kopup ta gelen,
Mavi gözlü çocuk değildik.
Küçük yüreklerdik.
Kirli, beyaz martıların çığlıklarıyla,
Neden hüzünlenip, titredik.
Aslında
Martıları da, yaşamı da çok sevmiştik.

Yakamozun aya nazını seyrederken
Gölgesiz söğütlerin gölgesinde
Bazen iki, bazen bir kişiydik.
Kederliydik
İlkel benliğimizin kıvrımlarında mı kilitliydik?
Mirasımız neydi Havva anadan beri
Saklı durur aklımızın kuytularında.
Sualsiz, cevapsız, kelimesizdik
Adlandıramadığımız bir yerlerde
Epeyce gevezeydik,
Akıyordu tufanımıza sözler
Şüpheliydik.
Kaçakken,
Kendimizden sürgünken, amaçsızlığa terliydik

Başaksızdık tüm molalarda,
Erkenci, sabırsız çiçekler verdik,
Aykırı ruhlarımızın dibine döküldük.

Vedalara hazır değildik.
Gideceğimizi, gidenlerin ardından,
Ansızın sezdik.
Korktuk gelen ve gelecek tüm ayrılıklardan,
Karanlığımıza sindik.

Güneş geçerdi gözlerimizden, kamaşırdı günler.
Biz bitimsiz güzelliklerin çocuksuluğunda,
Tükenişi oynayan ihtiyar öykülerdik.
Yine de,
Yine de yaşamayı, ölümüne sevdik.