Hayat Yorgunluğu Şiiri - Hüseyin Bacanak

Ömrüm boyunca,
Acı, keder, ızdırap ve dahi bunlara benzer her şey…
Acı ve keder, zaten hep var oldu hayatımda, istenmediği kadar.
En sevdiğim şey ne mi?
Nisan yağmurlarında ıslanmak.
Ne güzeldi bahar çiçekleri,
Birde; yağmurla gelen toprak kokusu,
Toprak kokusuna karışırdı çiçeklerin kokusu
Harika görünürlerdi çiçeklerin ilmek ilmek dokusu.

Yağmurlardan sonra;
Temmuz sıcağı vardı, yakıp kavuran.
Ten yanıkları savrulurdu terlerle aynaya yansıyan.
Sonbahar kırağıları yağdılar üzerime
Fütursuzca…
Kış aylarını saymıyorum. Karlar! ! ! daima karlı dağlar gibi;
Çöktüler hep omuzlarımın üzerine.
Donmalar yaşadım… hiç olmadık kadar.
Hayat! Kaldı mı başka yağacak bir şey üzerime…
Yapraklarını döken ağaçlar gibi çırılçıplak,
Duygularla donattın ruhumu zulme varacak kadar.
Göz seyremelerinden oluşan gözyaşları doldu,
Kuruyan göz pınarlarımda,
Sahte gülüşleri ardındaki hainliklerini gördükçe sahte dostların!
Sahte gülümsemeleri yaşattın bana da içim acırken..
Başım; hep önde oldu, yüzüm asık,
Hayat hep karşımda durdu,
Kaşları çatık…

Sevgiyi acıyla,
Azıcık, tatmalık olan neşemi ise,
Kederlerle yoğurttu, oldum endemik…
Dondururken, kış soğukları!
Ve içim titrerken…
Gülebiliyorum hala, ne komik…
Kaldı mı başka? Kaldı mı? Yaşanacak başka bir şey!
Bu dünyada yaşanmadık, yaşamalık... acı ve duygu,
Ne diyelim adına; belki de hayat yorgunluğu...

15 Eylül 2012
Amasya