Hayat yorgun bıraktı Şiiri - Şeref Öztel

Hayat öyle yorgun bırakıyor ki yüreğimi içimde ki sevinçlerimi alıp götürüyor benden
Anlaşılmaz bir hüzün kaplıyor her yanımı; seni düşündükçe kendime geliyorum elimi uzatsam tutamıyorum ellerini işte o bana çok koyuyor
Lanetli bir kenttin sokaklarında gezer gibiyim sensiz hayaller kuruyorum her yer o kadar sessiz ki umutlarımı o sessizliğin içinde ki sende buluyorum
Elimde bir resmin bile yokken sana yazıyorum seviyorum ama bir turlu bunu diyecek cesaretim yok alışmadım ki sevgiye sevgiliye yaşamı onun için zor biliyorum

Saklıyorum her şeyi bana ait olan; sorma sorarsan hayal kırıklığı yaşarsın sevilecek yüreğim acılarla kaplıda ondan diyorum senin sevgin örtecekse acıların üzerini gel bana dost ol
Ellerimi tut yüreğimin üzerine başını koy dinle sana konuşacak birsi var orda dinle de gör neler çektiğini gözlerime bakma bakarsan kendini görürsün her damla yaşımın içinde
sana anlatacaklarım var bir gelebilsen yürüsek el ele bayır cayır gezsek seninle dağlara çıksak kır çiçeğini sana uzatsam sevsem o güzel yüreğini sana anlatacaklarım var gel son bahar olmadan
Uzak yerlerden alıp başını sessizce yürü bana doğru uykusuz kalırım beklerim geceleri yollarını hasretlikle; normalde hasretlik sevilmez ama ben senin için onu da seveceğim gel