Hayat yorar Bazen Şiiri - Gülay Özdemir

Ben yorulduğumu anladım
Hayatımda yediğim darbelerden,
Hak etmediklerimi yaşamaktan yoruldum Herkesi kendim gibi görmekten,
Buna inanmak isteme inadımdan Kendimden yoruldum.

Güçlü kalmaktan yoruldum
Kendime düşüp kalkma imkanları vermemekten Kendimle savaşmaktan

Hep güçlü herşeye rağmen devam etmekten, anlayış göstermekten, hep iyi olmaktan, hep ayıpları, kayıpları, kazançları ve kısacası herşeyden yoruldum.

Yoruldum.
Bu yorgunluğun içinde büyümekten, başka yorgunluklara kendimi atma ısrarımdan yoruldum. Yorgunluklarım sayesinde kendimi kayıp ettiğimi anladım!

Siz bilirmisiniz kendinizi kaybetmenin ne demek olduğunu ? İçinizdeki çocuğun hayatın cilvesi sayesinde büyümeye mecbur kalmasının ne demek olduğunu? Savaşmaya mahkum bir savaşcı gibi Savaşa devam etmenin ne demek olduğunu?
İste burdayım.
Düşüşlerim her kalkışımda benim daha güçlü kalkmama sebep olsada, içimden her defasında birşeyler alıp götürmüş meğer.
O neşeli, hayata inat yaşamayı seven, o kızı alıp götürmüş.. Savaşcı ruhum hep vardı, var olacak.
Ama her savaşcı gibi bende bedel Ödüyorum, inandığım doğrular
değişmesede, insanlara olan güvenim, sevgim, hoşgörüm hepsi gidiyor benden.. Gitmis benden....

Meryem Godoy Alfonso-Özdemir