Hayat ve Yalnızlık Şiiri - Necdet Öz

Hayat dediğin nedir ki mayın tarlası
Bir bakmışsın yapayalnız kalmışsın
Dertler sıkıntılar üst üste gelmiş
Sığınacak bir liman ve deniz dalgalı

Gözlerin nemlenir bir an uzaklara bakarsın
Bir ışık bir şefkat biraz sevgi beklersin
Hayat arkadaşı zamansız, yalnız bıraktı gitti seni….
Yükün ağır bir el bir dost ama nerde

Uzun ince bir mayın tarlasında yapayalnız
Buğday tenli biraz sarımsı ve esmer güzel
Bir ceylan gibi ürkek ve kurtlar sofrası dört bir yan
Bir sen, bir kuzuların ve bir de Allah kim varki başka

Uzaklardan biri göründü EY DOST dıye seslendi,
Yorgunum dedin bu yürek dayanmaz artık
Düşsem bir el veren olmaz yığılır kalırım…..
İstanbuldan bir ses “ver elini” dedi. al bakalım….

O ses sana hayran o ses seni arar,
Dertlerinle dertlenir seninle neşelenir
Gözlerin bir ok kadar keskin
Saçların bir buğday tarlası yumusak

Al al yanakların utangaç ve çekingen
Dudaklarında bir tebessüm
Yüregin boş ve sevgiye aç
Ne olur yüreğini bana aç …

Hayat mayın tarlası ver elini
Ben İstanbul sen adsız bir yerde
Ne fark eder gönül bir
Sevgimiz bir ellerimiz bir……..