Hayat ve Aşk Şiiri - Taş İskele

Monolog:
(Kendim, kendime; kendimden kendime)
-Sen bende tenden öte tinsin,
-Ben sende bana ettiğinsin.

Diyalog:
(Kendimden, kendi dışımdakine; kime?)
-Bir kendim bile yok, anlıyor musun?
-?!...

Yankı : Ki nesnenin özneye tekrarından ibaret.

(Kendimden nesneye, nesneden kendime )
-Seni unutursam, kendimi hatırlarım.
-Seni unutursam, kendimi hatırlarım.

Şiir(cik) :
Kendinden gayrı,
Hiç bir şeye sahip olmayan çocuğun mutluluğuydu aşk.
Ne zaman ki sahiplenme duygusu sardı benliğini,
Unuttu kendini,
Aşk yolundan çıktı çocuk.
Aşkın kendisi,
Yolun ta kendisi,
Öğrendi velâkin,
Artık,
Ne ten,
Ne de tin,
Giremez oldu bu yola...

Son söz:
(Yunus'tan kendime)
Mal da yalan,
mülk de yalan,
Var biraz da sen oyalan...