Hayat üç kapıdan bağlar insanı yaşamaya...

Sevgi...
Umut...
Hüzün...

Bunlar değil miydi bizi hayata bağlayan? ...
Kimi zaman sevginin avuntusu...
Kimi zaman umudun beklentisi...
Kimi zaman hüzünde ki yarınlara umut beklentisi...
Oysa tek dilektir mutluluk... Hangi kapıdan girersen yol ona çıkar...

Sevgi....
Umut...
Hüzün...

Seçersin birini diğeri ardına gelir...
Biri eksik kalsın diyemezsin...
Unutulmuş ve unutulamazlardır seni yaralayan...
Uyutursun en kor alevleri kendini avutarak.
Hüzünde umuda sarılırsın.. Umutla sevgiye koşarsın...
Sonunda başladığın yere dönersin....
Tek dilektir mutluluk... Hangi kapından girersen yol ona çıkar...

Sevgi...
Umut...
Hüzün...

Kahredersin kimi zaman bunlara...
Kimi zaman göğsüne bastırıp sarılıp seversin...

Bazen şarkılardır yoldaşın...
Bazen iki damla yaş...
Bazen birkaç satır yazı...
Baharın iki ucu arasında ki günler gibi kovalar ömrün başından sonuna günleri...
Oysa tek dilektir mutluluk... Hangi kapıdan çıkarsan yol ona çıkar...

Sonunda elinde kalan hüzün...