Çöl sıcaklarının yaşandığı bunaltıcı bir günden sonra akşamüstü yağmur yağdı Ankara’ya... Balkonda içimi dökerken sayfalara, hafiften bir rüzgar çıktı, esinti saçlarımı tatlı tatlı okşamakta.. içimi dolduran toprak kokusu... hava henüz kararmada.. Oh! diyorum, yaşamak bu olsa gerek! ...
Bazen yaşamak için illa ki büyük hayaller mutlu etmiyor insanı.. böyle bir hava bile yaşamımı aydınlatmaya, içimdeki huzuru doldurmaya yetip artıyor bile...Para herşey demek değil hayatımızda.. olmazsa olmaz ama yeterince olmalı bence..çok olursa ne olur? Ulaşabilirsiniz belki her şeye, peki ya kendinize?
Kimseyle uğraşmıyorum, saatlerce resim yapıyorum, gündüz gece kendimle uğraşıyorum sadece,... bi kendimi çözebilsem, herkesi çözmüş olacağım belki de.....Kendimi okuyorum. Kendimi yazıyorum, bir de bakıyorum ki; herkesi yazıyorum..
/ Ne kadar zor insanın kendini eğitmesi, hamurunu yoğurup yeniden şekil vermesi...kuruyan dalları kesip, dallara yeniden şekil vermesi...Sonsuza yürümesi! /
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
