Hayat Öğretti Şiiri - Şadıman Şenbalkan

güvenme kimselere
derlerdi inanmazdım gençliğine güvenme diyenlere
inanmaz aldırmazdım
yaşlı ninemin sözlerine
güler geçerdim o zaman ben
yıllar gelip geçerken
güvensizlik de neyin nesi...
diye sorardım kendime
gençlik baki değilken
yaşam akıp giderken
yıllar bana hayatı öğretirken
güven yok olmuş, biz bizi severken, döverken...
umut türkü de mi kalacak
sevda aşk ile sevinç kimlere yakışacak
eskiyi yad eden bir İstanbul akşamında Kaşane'de Ramazan eğlencelerini gördüğümde
gitim dün gibi yakın, çağlar gibi uzak çocukluğuma
Karagözü Hacivat'ı ile Halkın gülen yüzünde
sevindim dünya nimetinden bana kalanlarla
emek alınteri ve bayram sevincini
anladım ki dünya derdi bir lokma ekmek içinmişi
hayat öğretti aşkı, sevgiyi, sevmemeyi, ağlamayı ve gülmeyi
gene o hayat öğretti bana sana ve ona
güzdeki hüzne git demeyi
ağlamanın ötesindeki hüzünü bilmeyi
kardeşliği ve dünyanın her türlü halini sevmeyi.