Hayat Müzesi… Şiiri - Ece Güralp

Duvarları taştan,
Labirent yollar var bu müzede,
Hep bir umutla girdiğin,
Dönüp dolaşıp, “bu da değil” dediğin yollar…
Duvarları yaştan,
Tecrübe dediğin şeyin bileşke olduğu yollar…
Milyonlarca eserle dolu bu müze,
Rengarenk, çeşit çeşit,sırları bilinmez,
Nereden geldiği belli nereye gittiğini çoğu zaman bilmez,
Yaradan öyle yaratmış ki;
Hiçbiri birbirine benzemez! ..
Dolaşıyor ve görüyorsun ki;
Öyle zarif, kırılır sanıyor dokunamıyorsun, mahrumsun,
Öyle göz kamaştırıcı ki, bakamıyorsun, mahrumsun,
Öyle gönlüne akıyor ki, doyamıyorsun, mahrumsun,
Kimisine de, hem dokunuyor, hem bakıyor hem doyuyorsun,
……yine de kendini anlamıyorsun, yetmiyor,
……yine de bildiklerin, bilmediklerini anlamaya yetmiyor….
Dolaşıyorsun müzede,
Bazen dolaştıkça –dolaşıyor-,
Bazen de dolaştıkça –çözülüyorsun-
Haksızlığı, ümitsizliği, sevgisizliği görüyor üzülüyorsun,
Hoşgörüyü, sevgiyi ve Hakkı görüyor seviniyorsun,
Üzüldüğün yerden bir an önce geçmek,
Sevindiğin yerde kapanışa kadar beklemek istiyorsun,
Yapamıyorsun...
O kadar kısa molalar vermek zorundasın ki, her bir eserin başında,
Bakıyor, gözlerine inanamıyor;
Yaşıyor kendine inanamıyorsun,
Dolaşmaya devam ediyorsun..
Duramıyorsun, yoruldum diyemiyorsun…
Müzenin kapanış saati hızla yaklaşıyor,
İçerde kalamazsın,
Bir giriş hakkın var, bir de çıkış yapmak zorundasın…

Senden önce başka ziyaretçiler vardı bu müzede,
Onlar da baktılar..
Bazıları, baktıklarını gördüler, gördüklerini anlattılar…
Sen, anlatılanlarla geldin buraya,
Bildiğini zaten biliyorsun,
Bilmediklerine bak,
Baktıklarını gör…
Ve…
Sadece anlat…
Senden sonrakilere,
İ N S A N L I K A D I N A …..