Hayat-İnsan Şiiri - Ferecov Beytulla Niyazi

nece qayğısız idi o günler
O iller bimedik nedir xeyir, şer
Bes ne tez ötüşdü o aylar, iller?
Ne üçün susursan, söyle müellim...

Danışdın sen bize çoxlu nağıllar,
Demedin heyatda heqiqet de var
Xeyal sandığımız “köpek” qarılar
Bizi tilsimleyib küpüne saldı

Heyata bir ahu kimi atıldıq
Her addım başında düşdük,yıxıldıq
Sonunda tülküye,qurda yem olduq
Bu xain,bu acgöz, fani heyatda.

Kitabı kitabın yanına düzdük
Çox çetin meseller asanca çözdük
İndi gözümüzü naçar döyürük
Heyat adlanılan mesel önünde.

Öyretdin sen bize qelem tutmağı
Qadağan eledin yalan satmağı
Halalın içine haram qatmağı
Heqiqi hayatda gördük müellim.

Demedin heyata nankorlar gelir
Yalanı heqiqet, sehvi düz bilir
Onları bes bele de kim öyredir?
Özleri,heyatmı,yoxsa müellim?
Bes niye susursan söyle müelim...